Rozdzial 6

Z pespektywy Michliny

Nastepnego dnia ciezko bylo mi wstac z lozka. Nigdy nie mialam nogi w gipise wiecc to dla mnie nowosc. Kiedy juz skonczylam poranna toalete zeszlam na dol o kulach.

-Jak sie czujesz?- zapytal mnie David kiedy usiadlam przy kuchannym stole.

-Bywalo lepiej.. Zawieziesz mnie dzisiaj do szkoly, prawda?

-Jesne, ale jutro nie. Jutro mam kolejne spotkanie. Moge zalatwoc, zeby chlopacy cie zawiezli.- powiedzial podajac mi sniadanie.

-Ugh.. nie, dzieki. Sama sobie poradze. Najwyzej sama zapytam.- odpowiezialam biorac pierszy gryz kanapki.

-To zjedz szybo i wychodzimy, bo sie spuznimy.- powiedzial chlopak I wyszedl z kuchni to salonu. Ja szybko dokonczylam jesc I zalozylam buta na zdrowa noge. David pomogl mi wyjsc z domu i wsiasc do samochodu. Po 15 minuach bylismy pod szkola. Po raz kolejny David pomogl mi wysiasc i dojsc do szkoly. Niestety zadzwonil dzwonek I pobiegl na gore do swojej klasy, a mnie zosawil na srodku korytaza. Dzisiaj pierwsza mamy fizyke… no piekne zaczniecie piatku…

-Michalina? - uslyszalam znajomy glos za plecami. Odwrucialm sie i ujzalam zblizajacego sie Chris’a.

-Co ci sie stalo w noge?- zapytal zdziwiony kiedy byl juz wystarczajaco blisko.

-Yyy.. dluga historia…- odpowiedzialam. Nie chcialam mowic mu, ze bylam z Harrym na desce. Jeszcze by go jakos obwinil czy cos , a ja wolalam omijac takie sytuacje.

-Poczekaj, pomoge ci.- powiedzial chlopak. Nie zdazylam nic powiedziec, poniewaz wziol moj plecak, kule I mnie. Tak.. przelozyl mnie przez ramie I dumnie szedl przez korytaz.

-Pusc mnie.- powiedzialam grzecznie, ale on nic sobie z tego nie robil. Zaczynalam sie wkurzac. Bylo zabawnie, ale nie mialam dzisiaj humoru.- Powiedzialam pusc mnie.- podwyzszylam troche swoj ton glosu, ale bylo to samo.-Powiedzialam pusc mnie!- teraz juz krzyknelam mu do ucha.

-I tak jestesmy juz przed klasa. - powiedzial i nareszcze odstawil mnie na ziemie.

-Po co ja niosles?- zapytl zdziwiony Liam.

-No bo potrzebowala pomocy.- uznal Chris.

-Co ci sie stalo w noge?- zapytali w tym samym czasie Chris, Liam i Angie.

-Nic takiego, a tobie Chris radze dzisiaj ze mna nie zaczynac…- powiedzialam wsciekla. Przyjaciele dziwnie sie na mnie spojrzeli.- Przepraszam was.. mam poprostu zly dzien, a tym pomaganiem mi mi nie pomogles Chris.- powiedzialam biorac gleboki wdech i juz spokojnie.

-Przepraszam, chcialem dobrze. - odpowiedzial chlopak.

-Tak, wiem, ale nie dzisiaj.- odpowiedzialam i  weszlismy do klasy.

Lekcje minely dosyc szybko. Teraz mamy lunch.  

-David mozesz przyniesc mi moj lunch?- zapytalam brata siadajac przy calym ONE DIRECTION.

-Jasne. Zaraz bede.- oznajmil i ustal w kolejce za innymi uczniami.

- Michalina co ci jest? - zapytam zdziwiony Horan.- Ty nigdy nie mialas niczego w gipsie poza tym jak kiedys przyszedlam na urodziny twojeg brata…- dokonczyl I odrazu usmiech pojawil sie na naszych twarzach.

-Ty to jeszcze pamietasz?- zapytalam zdziwiona nadal sie usmiechajac.

-No jasne… Najlepsze czasy…

-Dobra, o co wam chodzi?- zapytal Malik.

-Jak David mial 10 urodziny zaprosil kilka kolegow. Jednym z nich byl Horan.  No I ja bylam jedyna dziewczyna… Wymyslili ze pobawia sie w lekarza i potrzebowali chorego. Oczywiscie wybrali mnie bo bylam ta najslabsza. Horan i moj braciszek zaciagneli mnie do salonu. Oczywiscie ja sie nie dawalam, ale bylam slaba. Chcieli zrobic mi gips. Pozaklejali mi cale rece, nogi i brzuch, a na koniec wlosy…  Wygladalam jak posag i nie moglam sie ruszyc. Kiedy rodzicie wrocili do domu wszyscy uciekli oprucz Niall’a. On byl najwolniejszy. Na sam koniec oni sprzatali caly balagan…

-Tia, a potem mialem kare od rodzisow, ale I tak bylo warto.- odpowiedzial dumny blondyn.

-Tak, a ja musialam miec polowe wlosow scietych. A mialam dlugie az do “pupy”.- odpowiedzialam.

-A wiec masz poprawiony humorek. Teraz powiec nam co ci sie stalo w noge.- powiedzial Louis.

-To nie jest wazne.- odpowiedzialam spuszczajac glowe.

-Jest.- powiedzial krytko Chris kiedy sie dosiadl.

-No przewrocilam sie i tyle.- powiedzialam. Zerknelam na Harego. Mial glowe spuszzona w dol.

-Hazza, a tobie co?- zapytala zdziwiona Angie.

-Co? Ktos cos mowil?- zapytal podnoszac glowe do gory.

-A ciebie nie obchodzi co sie stalo z noga Michaliny?- zapytal Chris. Harry spojzal na mnie z zalem i bolem w oczach.

-Zamyslilem sie.- powiedzial I znowu spuscil glowe w dol.

-Dobra, z nim dzisiaj nie bedzie gadki. Jak on tak ma teraz to nie dobrze. Caly dzien tak bedzie. –uprzedzila nas Zany.

-Prosze.- powiedzial David i dosiadl sie do naszej paczki.

-Harold, ok?- zapytal zdziwiony brat.

-Tak.- odpowiedzial lokowany.

Zjedlismy posilek I nastala niezraczna cisza.

-Ja ide do toalety.- powiedzialam i wstalam od stolu. Wyszlam z Sali do lunch i usiadlam na holu. Dlaczego Harry ma taki humor? To przeze mnie? Nie wiem co o tym myslec .

-Przepraszam.- uslyszalam znajom glos.

-Nie masz za co. Dlaczego masz dzisiaj taki humor?- zapytalam chlopaka.

-Michalina, przepraszam. To moja wina. Nigdy nie mialas nic zlamanego przez cale zycie, a teraz.. ugh, jestem do bani.- odpowiedzial i usiadl obok mnie.

-Harry, przetan nawet tak myslec. Kiedys musial byc ten pierwszy raz I wiesz co.. ciesze sie, ze to wlasnie przez  ciebie.

-Naprawde, dlaczeog?- zapytal zdziwiony.

-No bo lepiej zeby przez najlepszego pryjaciela niz przez kogos nieznajomego albo samego siebie.- odpowiedzialam z usmiechem.

-Bardzo sie z tego ciesze. Juz wiem jak ci to wynagrodze. To bedzie niespodzianka- powiedzial, wstal i wrocil do sali. Zadzwonil dzwonek. Dzisiaj mam plastyke i muzyke. Moje dwa ulubione przedmioty. Wstalam I zobaczylam przyjaciol wychodzacych z pomieszczenia. Zayn podszedl do mnie i wziol moj plecak.

-Idziemy na plastyke.- powiedzial uradowany i ruszyl przed siebie. Po chwili go dogonilam i stalismy orzed klasa. Poczekalismy chwile az przyszla nauczycielka I weszlismy do srodka.

-Dzisiaj macie dzien wolny. Jak chciecie mozecie malowac. Jak nie to nie. Tylko bez krzykow.- powiedziala kobietta I usiadla przy biurku.

-Kocham takie dni. –powiedzial mulat.

-A ty co taki radosny?- zapytalam zdziwiona.

-Michalina bo… jestesmy przyjaciolmi, co nie?- zapytal.

-No raczej.. chlopcze do czego zmierzasz?- zapytalam ze smiechem.

-Chodzi o dziewczyne…- zaczol.- podoba mi sie, ale nie wiem czy odwzajemnia uczucie.- powiedzial niesmialo.

-Hmmm…. A o kogo chodzi?- zapytalam aby lepiej obeznac sie w sytuacji.

-Angie…

-No to swietnie. Jestescie razem w grupie muzycznej. Hmmm… jaki ona typ muzyki lubi?- zapytalam.

-Lubi Little Mix. Kojazysz? Moje i reszty kapeli stare znajome z x-factora…

-That’s it! Moze zapros ja na ich koncert? Napewno sie ucieszy.- powiedzialam z umiecham.

-Wiesz co, to swietny pomysl! Jestes wielka.- odpowiedzial I mocno mnie przytulil.

-Alc!- syknelam i mozno zacisnelam oczy.

-Co ci jest?- zapytal Malik I nagle sie ode mnie odsunol.

-Troche nacisnoles mi na noge.- odpowiedzialam.

-Bardzo cie przepraszam…- zaczol lekko panikowac.

-Zayn, spokojnie nic sie nie dzieje.- odpowiedzialam z usmiechem.

-Napewno?- zapytaj dla pewnosci.

-Jasne, ale lepiej usiacmy.- odpowiedzialam I usiadlam przy stole.

Prosze bardzo... Nastepny bedzie oczami Angie, dlatego skonczylam ten w takim momencie... Jak sie podoba? Jakies uwagi, zmiany? Prosze o komentarze ;)